ای یار    زمامدار   غائب                وِِی صبح تو    لیلة     الرغائب

درهجرتوعالمی به درگه                هم دیده به راه و پی به نائب

از قیدفغان ضمیرما را                    پس وابرهان الا مطلـــــــــــب

سیمای تو محضرکرامات               وان ذات تومظهرالعجائـــــــــب

از فیض تو این جهان سراپا            قاموس تو کیمیای قالـــــــــب

سیمای چو تو جمال خویی          با جلوه ی حق بود مصاحب

با لطف خدا چگونه بتوان              کزعهده درآید این محاســـب

دل جامه زنوش شهد اوشست     تا باب   وصال    شد    مقرِّب

ازپرده ی فیض او بنتوان               تا پرده برون کشد       محارب

ای همت تو جلال ایمان               باری مددی   از این   مصائب

با نیک دوای حال ما کن               ای مالک وقت ما و   صاحـــب

هر شب به یمن نظرسپارند         آید که سهیل    از   کواکــــب

ای نجم سهیل مابه مکه             از خانه برون خرام     راکــــب

بر دین نیای خود محمد(ص)        ای رکن و فضائل و     مواجـب

برکش زجمال خویش پرده           تادیده ازو شود       محـــــدب

این درد فراقت   روانسوز             بر جان و روان    شدی مخرب

ای یوسف خاندان زهرا               یعقوب به وصل توست طالب

نِه راه نجات تا در آییم                از حیله ی این جهان کاذب

از لطف خدا اگر بپرسند              باشد ز وجود   تو     مواهب

تا مرهم ما به دست داری          نوشم ده و کن به شیوه طب

با بیش و کم از فیوض درگه        گویند و نهم  ز قلّ و  غالـــــب

با بغض تو آن جفایکاران             از بیم فنای خود مراقـــــــــب

یادت چو نبود بخت مابود           بازیچه ی این سرای ملعــــب

حاشاکه زفیض حشمت دوست   دل جمله به سر بر مراتــــب

امّید تو انقلاب ما بود                 برآر     نیاز    ای   مقلـــــّب 

ساقی تو جلای چشم ماکن       تا دیده  بر  او  شود مناسب

بر طالع صائب نگون بخت           رحمی که زعشق شد مطالب

هر سوی آسمان ابابیل است                 این نه باران که سنگ سجیل است

هرطرف زین مکان  قابیـــلی                   در کمین از برای هابیل         است

تیر پیکان به روی  هابیل  و                    تیغ   پیکار   دست   قابیل     است

آتش حرص گشته چون دوزخ                   بحر خون  رود خانه ی   نیل است

مهربانی  ثمر نمی  باشد                      زانکه باخصم وکین به تبدیل است

رهگذاری ز ره نمی گذرد                        زندگانی  هماره    تعطیل   است

شب او بر  سحر   نینجامد                     هرکه   او در  مقام  تأویل    است

در ره راست   دام  رنج زیاد                   راه بیراهه  خانه     تسهیل است

سرو خم گشته ازفگار بشر                   که نه  اینجا سرای تعدیل   است

آدمــــی را ثمر نمی بخشد                   آنچه ما قال و آنچه ما قیل است

جنبشی دردیارهرقومیست                    آتشی بر  سرای  هر ایل است

عجبم آید از شرایط عکس                      هر چه در ماوراست در ذیل است

هر که او را نبود علم و هنر                     بهر ثروت به   عیــــد تجلیل است

آسمان درحصارپیکان است                 تیرها آیه های تنزیل       اســــــت

پولس وسامری سخنهاشان                نه ز تورات و   نی   ز انجیل است

وحی ها از دیار ابلیسند                      خلق گویند   پیک   جبریل   است

آنچنان تیرگی است دردنیا                    که نه سو از چراغ  و قندیل است

بارها بسته از سفرزینجا                      کوچ خلق از سرای  تذلیل است

سوخت آتش هرآنچه درره دید               گویی ازچشمه ی سَقَر سیل است

امنیت در زمین و دریانیست                  نه به خط هوا نه در   ریل   است

عید نوروزی شد عزای فغان                  تا ز اندوه سال تحویل       است

نیست ماه هدایتی مارا                       زانکه یوسف به رحم راحیل است

هر سخن از دهان مدعیان                    جملگی مکر و خدعه وحیله ست

صوت شیطان وگفت ابلیسست            می نپندار  صوت  ترتیل است

طالعا این چه درد بیدرمان                    هست دائم به حال تشکیل است