ما مست شدیم و در سرا گم گشتیم              هم بنده ی جام و بنده ی خُم گشتیم

دزدید فسون عشق ، آرامـــش     ما                اندر  پی او دور   ز    مردم     گشتیم

                                                *******

ساقی ساقی میی بیاور  ســـــــاقی                       آن قدر بریز      تا      نماند    باقی

کن مرهم جان خسته از باده ی ناب                         کاوبنده ی او شد از سر مشتاقی

                                              *******

ای یار بیا که هر چه داریم از توست              این گونه که شورحال و زاریم از توست

هرآنچه ز خیر و  نیک      برما  برود               بد طلعت و یا که     کامیاریم از توست

                                             *******

برخیـــز      دلا   که صبح خواهد آمد                        شیرین خبری ز صلح خواهد آمداز خفتن و غفلت ازخود و بی خبری                        پرهیزو حذر که قبـــح خواهد آمد

                                             *******

این چرخه ی زندگی همه افسون است           افسون و فسانه سیرت گردون است

آییـم و  نمانــــــــیم و  بمیــریم  و رویــم            افیون و جفا در  این سرا قانون است   

                                               *******

ای آن که ز فیض توست برهان ضمیر               ای  ماه تو   آفتاب را      دامن گیر

رحمی که تنی به مهر خود سر آری               نوشی که دلی ز باده گردانی سیر  

                                               *******

تا یار کنار و جام و می در پیش است            کی از بد بیش و کم مرا اندیشه ست؟

دیری است که چون   گذار ابری برود              نِه آز که منع باب فیض  خویش است   

                                              *******

بر بزم و صفا روان ما خوش طبع است             در مجلس ما نه حرف عرف و شرع است

عرف آن که به عیش مهر تن پوشاند               شرع آن که ازو فروز گردان     شمع است

                                               ********

جان از دل و دل کند فغان از جانان                    جان گفت گزار و دل بگوید بستان

تا  یار بود       عنان بر او بسپارش                   نه آن دو وبین که اوچه گویدفرمان 

                                              *******

فرهاد که مست شهد شیرین گشتی             از دولت ملک دل نه مسکین گشتی

بر جور و جفای  عشق چون سر دادی            افروخته دل ز جام     لعین     گشتی

                                              *******

چندی است در این زمانه ماهی پیدا              این ماه بود بسی فریب     و    سودا

آمد به نظر مرا مه    تابــــــــــــــــــنده              دیدم که نمون شدی ز شمس شیدا

هر سوی آسمان ابابیل است                 این نه باران که سنگ سجیل است

هرطرف زین مکان  قابیـــلی                   در کمین از برای هابیل         است

تیر پیکان به روی  هابیل  و                    تیغ   پیکار   دست   قابیل     است

آتش حرص گشته چون دوزخ                   بحر خون  رود خانه ی   نیل است

مهربانی  ثمر نمی  باشد                      زانکه باخصم وکین به تبدیل است

رهگذاری ز ره نمی گذرد                        زندگانی  هماره    تعطیل   است

شب او بر  سحر   نینجامد                     هرکه   او در  مقام  تأویل    است

در ره راست   دام  رنج زیاد                   راه بیراهه  خانه     تسهیل است

سرو خم گشته ازفگار بشر                   که نه  اینجا سرای تعدیل   است

آدمــــی را ثمر نمی بخشد                   آنچه ما قال و آنچه ما قیل است

جنبشی دردیارهرقومیست                    آتشی بر  سرای  هر ایل است

عجبم آید از شرایط عکس                      هر چه در ماوراست در ذیل است

هر که او را نبود علم و هنر                     بهر ثروت به   عیــــد تجلیل است

آسمان درحصارپیکان است                 تیرها آیه های تنزیل       اســــــت

پولس وسامری سخنهاشان                نه ز تورات و   نی   ز انجیل است

وحی ها از دیار ابلیسند                      خلق گویند   پیک   جبریل   است

آنچنان تیرگی است دردنیا                    که نه سو از چراغ  و قندیل است

بارها بسته از سفرزینجا                      کوچ خلق از سرای  تذلیل است

سوخت آتش هرآنچه درره دید               گویی ازچشمه ی سَقَر سیل است

امنیت در زمین و دریانیست                  نه به خط هوا نه در   ریل   است

عید نوروزی شد عزای فغان                  تا ز اندوه سال تحویل       است

نیست ماه هدایتی مارا                       زانکه یوسف به رحم راحیل است

هر سخن از دهان مدعیان                    جملگی مکر و خدعه وحیله ست

صوت شیطان وگفت ابلیسست            می نپندار  صوت  ترتیل است

طالعا این چه درد بیدرمان                    هست دائم به حال تشکیل است

یار نادان چو خرس بی ثمر است         هر که را دوست اوست دشمن به

اندر آنجا کز اوست    دلـــــــداری          غم و آه و  فگار           بر  تن  به

                                       *******

با مصاحب رموز خویش مگوی             تا که روزی تو را زند آسیب

از خموشان حیله گر پرهیز                  که ز غوغاگران بتربه مهیب

به که جان را به مشکل اندربود             به که بر عسرویسربودشکیب