ساقی بیار باده که خسته است جان ما        در قفس 

سرّی است پر ز درد و فغان در روان ما           مگو به کس              

مطرب بیار ساز و  بیاویز       چنگ و نی        ز بهر ما                        

 رقصیّ وشربتیِّ و طعامی به خوان ما           از هوس

تا شاید این مواهب      پرفیض دوستان         رود به ما                  

انده زدا شود ز رخ غم فشان        ما            و دادرس

خواهم ز بهر جان خود  ازعشق جامه ای      به جان خود                 

شیدای خرقه ای برِ صوفی نشان ما             مندرس

از ماه آفتاب تو کور است     چشم مــا          بسا بسی                    

وز ابروی کمان  تو   خم شد کمان ما            همی زپس 

طی شد خزان عمر ز امّید  بوستــــــان         به مهرگان                  

  در فرقت    روان  گدز دوستــــــــــان ما         زآه بس

طالـع ببین که حبس شده در گلو ز غم         واز فراق                    

فریاد زار بلبل آوازه   خــــــــوان      ما            چون جرس

                        *******

ما در این بادیه مستوجب آفات شدیم                 از خرافات همه بند به طامات شدیم

مسجدو صومعه پرشد ز ریا و تزویر                      سوی میخانه ی پیران خرابات  شدیم

عشق را از هنر عزت نفس آموزیم                     نظم گویان من الذلّة هیهات   شدیم

بذر عشق ار به درون دل ماریشه گرفت               ما همه منتظر بذر مکافــــــات  شدیم

باده خوردیم و بپختیم و  بیفروزیدیم                    گرم در باده و غافل ز مراعات   شدیم

شمع جان سوخت چو پروانه به طرف آتش            راز عشقی که ازو بند  مضرّات شدیم

پاک شد سینه ز ناپاکی ازین آتش عشق             أِنّما یُذهِب  الاشرار ز  خیرات  شدیم

بند از انجمن عشق گسستن نتوان                     که درین مجلس پرانس ضیافات شدیم

جوش می سینه ی ما را زهوا و هو شست          طالع از خیر می و باده طهورات شدیم

                                             *******

گویی که در       پیکار        تقدیر  است  عمرم                              از خون و آه و ناله ها سیر است عمرم

عمری که     خاری در       بصر     می راند مارا                              گویی به روی تیغ و شمشیرست عمرم

بس سخت وجان فرساست این دمهای ناخوش                              با لحظه های بی تو  دلگیراست  عمرم

بگذشت   اندر  کام   ناکامی   ،        جـــــوانی                             اکنون فگار و خسته   و  پیر است عمرم

هرلحظه در خوابی و   کابوسی      گذشتــــیم                              پیوسته اندر  حال   تعبیر    است  عمرم

ساقی چرا رویی نیفکندی به      سومــــــــــان                              اندرمجازات چه تقصیر    است      عمرم

شستم دل   و    هم   دیده را تا روی   بینـــــم                              در غسل و  در  پاکی و تطهیراست عمرم

طالع مگو  با   کس      رموز     عشق   ما  را                               کز راز او   دائم   به  تغییر   است   عمرم

ای یار    زمامدار   غائب                وِِی صبح تو    لیلة     الرغائب

درهجرتوعالمی به درگه                هم دیده به راه و پی به نائب

از قیدفغان ضمیرما را                    پس وابرهان الا مطلـــــــــــب

سیمای تو محضرکرامات               وان ذات تومظهرالعجائـــــــــب

از فیض تو این جهان سراپا            قاموس تو کیمیای قالـــــــــب

سیمای چو تو جمال خویی          با جلوه ی حق بود مصاحب

با لطف خدا چگونه بتوان              کزعهده درآید این محاســـب

دل جامه زنوش شهد اوشست     تا باب   وصال    شد    مقرِّب

ازپرده ی فیض او بنتوان               تا پرده برون کشد       محارب

ای همت تو جلال ایمان               باری مددی   از این   مصائب

با نیک دوای حال ما کن               ای مالک وقت ما و   صاحـــب

هر شب به یمن نظرسپارند         آید که سهیل    از   کواکــــب

ای نجم سهیل مابه مکه             از خانه برون خرام     راکــــب

بر دین نیای خود محمد(ص)        ای رکن و فضائل و     مواجـب

برکش زجمال خویش پرده           تادیده ازو شود       محـــــدب

این درد فراقت   روانسوز             بر جان و روان    شدی مخرب

ای یوسف خاندان زهرا               یعقوب به وصل توست طالب

نِه راه نجات تا در آییم                از حیله ی این جهان کاذب

از لطف خدا اگر بپرسند              باشد ز وجود   تو     مواهب

تا مرهم ما به دست داری          نوشم ده و کن به شیوه طب

با بیش و کم از فیوض درگه        گویند و نهم  ز قلّ و  غالـــــب

با بغض تو آن جفایکاران             از بیم فنای خود مراقـــــــــب

یادت چو نبود بخت مابود           بازیچه ی این سرای ملعــــب

حاشاکه زفیض حشمت دوست   دل جمله به سر بر مراتــــب

امّید تو انقلاب ما بود                 برآر     نیاز    ای   مقلـــــّب 

ساقی تو جلای چشم ماکن       تا دیده  بر  او  شود مناسب

بر طالع صائب نگون بخت           رحمی که زعشق شد مطالب

ما مست شدیم و در سرا گم گشتیم              هم بنده ی جام و بنده ی خُم گشتیم

دزدید فسون عشق ، آرامـــش     ما                اندر  پی او دور   ز    مردم     گشتیم

                                                *******

ساقی ساقی میی بیاور  ســـــــاقی                       آن قدر بریز      تا      نماند    باقی

کن مرهم جان خسته از باده ی ناب                         کاوبنده ی او شد از سر مشتاقی

                                              *******

ای یار بیا که هر چه داریم از توست              این گونه که شورحال و زاریم از توست

هرآنچه ز خیر و  نیک      برما  برود               بد طلعت و یا که     کامیاریم از توست

                                             *******

برخیـــز      دلا   که صبح خواهد آمد                        شیرین خبری ز صلح خواهد آمداز خفتن و غفلت ازخود و بی خبری                        پرهیزو حذر که قبـــح خواهد آمد

                                             *******

این چرخه ی زندگی همه افسون است           افسون و فسانه سیرت گردون است

آییـم و  نمانــــــــیم و  بمیــریم  و رویــم            افیون و جفا در  این سرا قانون است   

                                               *******

ای آن که ز فیض توست برهان ضمیر               ای  ماه تو   آفتاب را      دامن گیر

رحمی که تنی به مهر خود سر آری               نوشی که دلی ز باده گردانی سیر  

                                               *******

تا یار کنار و جام و می در پیش است            کی از بد بیش و کم مرا اندیشه ست؟

دیری است که چون   گذار ابری برود              نِه آز که منع باب فیض  خویش است   

                                              *******

بر بزم و صفا روان ما خوش طبع است             در مجلس ما نه حرف عرف و شرع است

عرف آن که به عیش مهر تن پوشاند               شرع آن که ازو فروز گردان     شمع است

                                               ********

جان از دل و دل کند فغان از جانان                    جان گفت گزار و دل بگوید بستان

تا  یار بود       عنان بر او بسپارش                   نه آن دو وبین که اوچه گویدفرمان 

                                              *******

فرهاد که مست شهد شیرین گشتی             از دولت ملک دل نه مسکین گشتی

بر جور و جفای  عشق چون سر دادی            افروخته دل ز جام     لعین     گشتی

                                              *******

چندی است در این زمانه ماهی پیدا              این ماه بود بسی فریب     و    سودا

آمد به نظر مرا مه    تابــــــــــــــــــنده              دیدم که نمون شدی ز شمس شیدا

هر سوی آسمان ابابیل است                 این نه باران که سنگ سجیل است

هرطرف زین مکان  قابیـــلی                   در کمین از برای هابیل         است

تیر پیکان به روی  هابیل  و                    تیغ   پیکار   دست   قابیل     است

آتش حرص گشته چون دوزخ                   بحر خون  رود خانه ی   نیل است

مهربانی  ثمر نمی  باشد                      زانکه باخصم وکین به تبدیل است

رهگذاری ز ره نمی گذرد                        زندگانی  هماره    تعطیل   است

شب او بر  سحر   نینجامد                     هرکه   او در  مقام  تأویل    است

در ره راست   دام  رنج زیاد                   راه بیراهه  خانه     تسهیل است

سرو خم گشته ازفگار بشر                   که نه  اینجا سرای تعدیل   است

آدمــــی را ثمر نمی بخشد                   آنچه ما قال و آنچه ما قیل است

جنبشی دردیارهرقومیست                    آتشی بر  سرای  هر ایل است

عجبم آید از شرایط عکس                      هر چه در ماوراست در ذیل است

هر که او را نبود علم و هنر                     بهر ثروت به   عیــــد تجلیل است

آسمان درحصارپیکان است                 تیرها آیه های تنزیل       اســــــت

پولس وسامری سخنهاشان                نه ز تورات و   نی   ز انجیل است

وحی ها از دیار ابلیسند                      خلق گویند   پیک   جبریل   است

آنچنان تیرگی است دردنیا                    که نه سو از چراغ  و قندیل است

بارها بسته از سفرزینجا                      کوچ خلق از سرای  تذلیل است

سوخت آتش هرآنچه درره دید               گویی ازچشمه ی سَقَر سیل است

امنیت در زمین و دریانیست                  نه به خط هوا نه در   ریل   است

عید نوروزی شد عزای فغان                  تا ز اندوه سال تحویل       است

نیست ماه هدایتی مارا                       زانکه یوسف به رحم راحیل است

هر سخن از دهان مدعیان                    جملگی مکر و خدعه وحیله ست

صوت شیطان وگفت ابلیسست            می نپندار  صوت  ترتیل است

طالعا این چه درد بیدرمان                    هست دائم به حال تشکیل است

یار نادان چو خرس بی ثمر است         هر که را دوست اوست دشمن به

اندر آنجا کز اوست    دلـــــــداری          غم و آه و  فگار           بر  تن  به

                                       *******

با مصاحب رموز خویش مگوی             تا که روزی تو را زند آسیب

از خموشان حیله گر پرهیز                  که ز غوغاگران بتربه مهیب

به که جان را به مشکل اندربود             به که بر عسرویسربودشکیب