باید کت و شلوارش را به اتوشویی می داد تا برای عروسی پسر کدخدا ـ که آخر هفته بود ـ تمیز باشد. به همین خاطر و از آنجایی که در روستایشان اتوشویی وجود نداشت، تصمیم گرفت از محمدعلی که هرروز صبح با مینی بوس مسافران را به شهر می برد و غروب هم برمی گشت، خواهش کند لباس هایش را به اتوشویی شهر ببرد. ابتدا شروع به جستجوی داخل جیب هایش و مشتی کاغذ کوچک را که دید یادش افتاد کاغذها مربوط به شاگردان کلاسش است.

آن روز قرار بود پارچه کت و شلواری که یکی از اهالی روستا به مدرسه آنها اهدا کرده بود، میان ۱۷ نفر شاگردش قرعه کشی شود، او هم به عنوان معلم از بچه ها خواست هر کس اسم خودش را روی تکه ای کاغذ بنویسد و سپس از بین همه ی اسامی، قرعه بکشند. آن روز وقتی نام حسن از بین اسامی درآمد، خود آقا معلم هم خوشحال شد. چرا که حسن به تازگی یتیم شده و وضع مالی خانواده اش اصلا خوب نبود. آقا معلم بقیه اسامی را داخل جیبش ریخت تا بعدا آنها را دور بریزد.

حالا و پس از دو هفته که کاغذها را از جیبش درآورد و یکی یکی شروع به خواندن آنها کرد، فهمید روی همه ی آنها یک اسم نوشته شده بود: حسن

یاد شاگردانش و معرفت آنها که افتاد اشک در چشمانش جمع شد...